Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δήμος Γκουνταρούλης

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δήμος Γκουνταρούλης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Δήμος Γκουνταρούλης (Ελληνικά)
Γέννηση10  Σεπτεμβρίου 1970
Λάρισα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμουσικός
ΕργοδότηςΚρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης
δεδομένα

Ο Δήμος Γκουνταρούλης (10 Σεπτεμβρίου 1970) είναι Έλληνας μουσικός. Γεννήθηκε στη Λάρισα αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου σήμερα ζεί. Το 1988 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει κλασικό βιολοντσέλο και κάποια χρόνια μετά μετακόμισε στο Σάο Πάολο, όπου έμεινε για 20 χρόνια μέχρι να επιστρέψει πάλι στην Ελλάδα. Εμφανίζεται τακτικά σε όλη την Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, στις Η.Π.Α. και στον Καναδά.

Eίναι ένας πολύπλευρος και ιδιαίτερα δραστήριος καλλιτέχνης, ο οποίος ανήκει σε μια γενιά μουσικών που παίζουν με την ίδια άνεση και ποιότητα διαφορετικά στιλ, τόσο σε ιστορικά όσο και σε σύγχρονα όργανα. Κατά τη διάρκεια της τριαντάχρονης μουσικής πορείας του έχει κληθεί να συμμετάσχει σε αναρίθμητες περιοδείες και ηχογραφήσεις, παίζοντας με κορυφαίους μουσικούς και σύνολα κλασικής και μπαρόκ μουσικής, καθώς και τζαζ/αυτοσχεδιαζόμενης/λαϊκής μουσικής ανά τον κόσμο κι έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες από διάφορους χώρους της τέχνης.


1970-1988

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 21/03/2021)

Γεννήθηκε το 1970 στη Λάρισα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου μελέτησε τσέλο με τον Γιώργο Μανώλα, τον Ιβάν Μπιάνκι και τον Ρούσι Ντράγκνεφ, αποφοιτώντας από το Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης με την υψηλότερη διάκριση. Το 1988, μόλις 18 χρονών, έφυγε από την Ελλάδα και, με υποτροφία του γαλλικού κράτους, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου συνέχισε τις σπουδές του με τον Philippe Muller και την Reine Flachot. Εκεί, ξεκίνησε να παίζει τζαζ και αυτοσχεδιαστική μουσική, εξερευνώντας νέες δυνατότητες και δημιουργώντας μια πρωτότυπη γλώσσα για το τσέλο, που οδήγησε σε συνεργασίες με θρυλικούς μουσικούς, όπως οι Lee Konitz, Jackie McLean, Max Roach, Walter Bishop Jr, Horace Parlan, Stephane Grapelli.

1996-2015

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1996 μετακόμισε στη Βραζιλία. Έκτοτε αφιερώθηκε στην ιστορική ερμηνεία της παλαιάς μουσικής, μελετώντας κι εξερευνώντας το ρεπερτόριο για μπαρόκ και κλασικό τσέλο και συμπράττοντας με σημαντικά σύνολα και μουσικούς, όπως οι Anner Bylsma, Vera Beths και το ολλανδικό ensemble Musica ad Rhenum, ο Nicolau de Figueiredo και η Viktoria Mullova, παίζοντας σε μεγάλες ευρωπαϊκές και βραζιλιάνικες αίθουσες και φεστιβάλ. Παράλληλα, εμφανίζεται συχνά ως σολίστ με διάφορες ορχήστρες και ερμηνεύει σύγχρονη μουσική από όλο τον κόσμο. Έπαιξε και ηχογράφησε με πολλά βραζιλιάνικα γκρουπ και με μουσικούς όπως οι Hermeto Pascoal, Egberto Gismonti, Naná Vasconcelos.

Ήταν για μια δεκαετία καθηγητής βιολοντσέλου στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Sao Paulo - UNICAMP. Το 2003 κέρδισε στη Βραζιλία το έγκυρο Βραβείο Carlos Gomes ως ο καλύτερος σολίστ της χρονιάς[1], ενώ το 2008[2] η ηχογράφησή του με τις Σουίτες για σόλο βιολοντσέλο του J.S.Bach έλαβε το Βραβείο Κουλτούρας “Bravo” (Prêmio Bravo de Cultura) για το καλύτερο CD κλασικής μουσικής του έτους[3]. Το 2010 κέρδισε το Βραβείο του Συνδέσμου Βραζιλιάνων Κριτικών Τέχνης (APCA) με την Camerata Aberta[4], ένα ειδικευμένο σύνολο σύγχρονης μουσικής, και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε με τον τσεμπαλίστα Nicolau de Figueiredo το διπλό άλμπουμ “Ο Χαμένος Τενόρος”[5], με πρώτες παγκόσμιες ηχογραφήσεις μουσικής για violoncello piccolo με 4 χορδές, λαμβάνοντας ενθουσιώδεις κριτικές. Το 2012 διηύθυνε και παρουσίασε το πολυθέαμα “Logos – Dialogos / 6 Suites for violoncello solo and dance by J.S.Bach”[6], συνεργαζόμενος με έξι κορυφαίους βραζιλιάνους χορογράφους - Ismael Ivo, Deborah Colker, Luis Arrieta, Henrique Rodovalho, Jorge Garcia, Tíndaro Silvano.


2015 μέχρι σήμερα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2015, μετά από 27 χρόνια στο εξωτερικό, γύρισε στην Ελλάδα και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι καθηγητής βιολοντσέλου στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Ασχολείται συστηματικά από τη μία με την μουσική του 18ου αιώνα σε όργανα εποχής κι από την άλλη με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό και παίζει μοντέρνο και μπαρόκ βιολοντσέλο, καθώς και τετράχορδο ή πεντάχορδο βιολοντσέλο πίκολο. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής[7] του Φεστιβάλ Μπαρόκ Μουσικής[νεκρός σύνδεσμος] του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και συνεργάζεται με μουσικούς όπως ο Σίμος Παπάνας Αρχειοθετήθηκε 2020-08-04 στο Wayback Machine., ο Βασίλης Βαρβαρέσος, ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος.

Δισκογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. René Urtreger - "Serena" / Carlyne music – 1990 (France)
  2. Hamed Bouzzine - "Fragments d'épopée Touareg" / L'Autre Label – 1994 (France)
  3. Marcelo Petraglia - "Terramóbile" / Zabumba Records – 1998 (Brazil)
  4. Camerata Novo Horizonte - "Officium 1816" / Paulus – 1998 (Brazil)
  5. Triplo Continuo - “Música Italiana para violoncelo e baixo contínuo” / Triplo Continuo – 1998 (Brazil)
  6. Dimos Goudaroulis - "Introvisation" / Zabumba Records – 1998 (Brazil)
  7. Orquestra Popular de Câmara / Núcleo Contemporâneo – 1998 (Brazil)
  8. Ricardo Kanji, Vox Brasiliensis - ”História da Música Brasileira" (4 cds) / Eldorado – 1999 (Brazil)
  9. Ná Ozzetti - "Estopim" / NáRecords, Eldorado – 1999 (Brazil)
  10. Miguel Briamonte Septet / Zabumba Records, Eldorado – 2000 (Brazil)
  11. Carioca Trio - "Danças Brasileiras" / Eldorado – 2000 (Brazil)
  12. Ná Ozzetti - "Show" / Som Livre – 2001 (Brazil)
  13. Orquestra Popular de Câmara - “Danças Jogos e Canções” / Núcleo Contemporâneo – 2003 (Brazil)
  14. André Mehmari - “Lachrimae” / CAVI Records (audiophile recordings) – 2003 (Brazil)
  15. Musica ad Rhenum, Jed Wentz - Mozart, La Clemenza di Tito / Brilliant Classics – 2003 (Holland)
  16. “Música de Câmara Brasileira” (5 cds): in “Duos e Trios Contemporâneos” and “Marisa Rezende” / LAMI – 2004 (Brazil)
  17. Badi Assad - “Verde” / edge music, universal music – 2004 (Brazil)
  18. “Milágrimas” / Selo SESC – 2005 (Brazil)
  19. Lee Konitz New Nonet - live in New York, 2005 / OmniTone – 2006 (USA)
  20. Carioca Trio - “Uirapuru” / Carioca – 2006 (Brazil)
  21. Avenida Atlântica - “Casa da Praia” / Baltic Records – 2006 (Denmark)
  22. Carioca Trio - “Grateful” / Carioca – 2008 (Brazil)
  23. Dimos Goudaroulis, baroque cello - “Johann Sebastian Bach, 3 suites for violoncello solo” / Tratore – 2008 (Brazil – Bravo Cultural Prize for best classical music cd of the year)
  24. Dimos Goudaroulis, violoncello piccolo & Nicolau de Figueiredo, harpsichord - “O Tenor Perdido: o violoncello piccolo de 4 cordas” (2 cds) / Selo SESC – 2010 (Brazil)
  25. Dimos Goudaroulis, baroque cello - “Johann Sebastian Bach, 6 Suites a Violoncello Solo” (2 cds) / Tratore – 2010 (Brazil)
  26. Carioca Trio - DVD / Carioca, Visom – 2011 (Brazil)
  27. “A Família das Cordas” - DVD / Selo SESC – 2013 (Brazil)
  28. “Eu Maior” - soundtrack / Núcleo Contemporâneo – 2014 (Brazil)
  29. A Arte do Instante: Dimos Goudaroulis, cello & Eduardo Contrera, percussion - “Diálogos Interiores” / Selo SESC – 2015 (Brazil)
  30. Carioca and Orchestra – “Aquarela” / digital release – 2017 (Brazil)
  31. Lee Konitz Nonet, New York – “Songs” / to be released in 2019 (USA)

Συνεντέυξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "Το ταλέντο μόνο του δεν φτάνει, εκτός και αν είσαι ο Μότσαρτ". Art and Press (2018). [1][νεκρός σύνδεσμος]
  • "Συναυλία αυτοσχεδιασμού με το τρίο Γκουνταρούλη, Καραντζή και Γερμένογλου". GoThess (2018). [2][νεκρός σύνδεσμος]
  • "Σε συνέντευξη τύπου παρουσιάστηκε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του ΜΜΘ". CityPortal (2018). [3][νεκρός σύνδεσμος]
  • "Yποβλητικές υβριδικές προτάσεις στο επιτυχημένο ξεκίνημα της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ". Athinorama (2017). [4][νεκρός σύνδεσμος]
  • "Ο μουσικός που αφιερώνεται στην τέχνη, ζει πάντα σε κρίση". Thinkfree (2016). [5]
  • "Είναι τελικά ο Μπάχ θεός;". Καθημερινή (2015). [6]
  • "Ο έλληνας τσελίστας συμπράττει επί σκηνής με τον βραζιλιάνο χορευτή Ισμαέλ Ίβο". Ελculture.gr (2015). [7]
  • "Δήμος Γκουνταρούλης: Ο μουσικός λόγος του Μπάχ σε διάλογο με την τέχνη του χορού". Listenviews (2015). [8]
  • "Στο Φεστιβάλ Αθηνών ο Δήμος Γκουνταρούλης". Real.gr (2015). [9][νεκρός σύνδεσμος]
  • "Μπαρόκ τσέλο και η ψυχή της μουσικής του Μπάχ". Book Press (2015). [10][νεκρός σύνδεσμος]


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Premio Carlos Gomes». 
  2. ↑ «Premio Bravo 2008». [νεκρός σύνδεσμος]
  3. ↑ «Premio de Cultura Bravo 2008». 
  4. ↑ «Camerata Aberta». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2019. 
  5. ↑ «O Tenor Perdido». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2015. 
  6. ↑ «Logos Dialogos - 6 Suites de Bach». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2020. 
  7. ↑ «2ο Φεστιβάλ Μπαρόκ Μουσικής». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2018. 


Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • [11]Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
  • [12]Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δήμος_Γκουνταρούλης&oldid=9298531"